Lekcje na temat edukacji: zdrowie psychiczne

Chociaż wielu z nas wolałoby zapomnieć, że pandemia kiedykolwiek się wydarzyła, istnieje wiele aspektów świata, które już nigdy nie będą takie same.

Od stycznia do marca 2022 r. firma IBRS przeprowadziła wywiady z instytucjami szkolnictwa podstawowego, średniego i wyższego z regionu Australii i Nowej Zelandii (ANZ) oraz Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN), aby zbadać, w jaki sposób pandemia wpłynęł na sektor edukacji. W powstałym raporcie podkreślono, że chociaż wiele innowacyjnych metod zastosowanych w celu przetrwania lockdownów będzie kształtować przyszłość edukacji, niosą one ze sobą również nowe problemy, którymi należy się zająć.

Lockdowny zwiększyły poziom stresu wśród uczniów i nauczycieli. Zwróciły uwagę na problem zmęczenia wideokonferencjami (reakcja na stres związany z byciem „zawsze online” w komunikacji wideo) i zwiększyły widoczność kwestii zdrowia psychicznego poprzez zaangażowanie uczniów — lub jego brak — podczas nauki online.

Ta zwiększona świadomość w zakresie zdrowia psychicznego (i neuroróżnorodności) sprawiła, że mówienie o nim stało się bardziej akceptowalne w rodzinach, szkołach i całym społeczeństwie. Zaangażowanie uczniów w kontakt z terapeutami wzrosło, nie tylko z powodu zwiększonego stresu, ale także dlatego, że nie było już postrzegane jako tabu.

Jest mało prawdopodobne, aby ta zmiana kulturowa została odwrócona. Uczniowie i ich rodziny są teraz bardziej otwarci na dyskusje na temat zdrowia psychicznego i w związku z tym pojawiają się nowe oczekiwania wobec szkół, aby odegrały swoją rolę w programach zdrowia psychicznego.

Wiele osób uważa, że instytucje edukacyjne powinny wyraźnie zarządzać czasem spędzanym przed ekranem. Rośnie jednak świadomość, że życie uczniów jest coraz bardziej cyfrowe. Nie chodzi więc o ograniczenie czasu spędzanego przed ekranem, ale raczej o to, jak zapewnić, że cyfrowe zaangażowanie jest celowe i zrównoważone z innymi formami zaangażowania.

Tworzenie działań oceniających, które odzwierciedlają to, z czym uczniowie będą musieli się zmierzyć w kontekście ich coraz bardziej cyfrowego życia, ma ogromne znaczenie. Uczniowie przygotowują eseje w Dokumentach Google, tworzą cyfrowe prezentacje, współpracują w interaktywnych arkuszach online, tworzą filmy i nie tylko. Tak więc, chociaż nauczyciele są świadomi, że czas spędzany przed ekranem musi zostać ograniczony, znalezienie sposobów na stworzenie autentycznych ocen, które równoważą media cyfrowe i tradycyjne, może być wyzwaniem.

Przed lockdownem dominującym podejściem do nauczania były długie wykłady, po których następowały krótkie okresy nauki nadzorowanej, a uczniowie wykonywali zadania w izolacji lub w małych grupach.

Lockdowny uwypukliły słabości tego podejścia pedagogicznego. Długie rozmowy wideo okazały się nie tylko nieskuteczne w przekazywaniu wiedzy, ale także potencjalnie utrudniały naukę. W serii studiów przypadków przeprowadzonych przez IBRS w 2021 r. zauważono, że uczniowie coraz częściej tracili zainteresowanie zdalnymi sesjami wideo. Nie była to tylko kwestia irytacji czasem spędzanym przed ekranem, ale symptom większego problemu — tego, że tradycyjne metody uczenia się przestały się sprawdzać.

Z drugiej strony, podczas tego badania firma IBRS zauważyła, że kilka instytucji edukacyjnych osiągnęło wysoki poziom zaangażowania w naukę zdalną poprzez rygorystyczne przyjęcie pedagogiki z naciskiem na naukę kierowaną przez uczniów. Podczas gdy różne instytucje edukacyjne odnosiły się do tej pedagogiki, używając różnej terminologii, struktura ogólnie była następująca:

1. Etap wykładu: krótkie okresy wykładów, podczas których przekazuje się nie więcej niż trzy kluczowe koncepcje.
2. Etap pracy samodzielnej/odkrywania: uczniowie pracują na materiałach dostarczonych przez nauczyciela, a także omawiają koncepcje z innymi uczniami i prowadzą własne badania za pośrednictwem wyselekcjonowanych i publicznych źródeł.
3. Etap mentoringu: uczeń lub mała grupa prowadzi z nauczycielem dialog polegający na zadawaniu pytań i udzielaniu odpowiedzi. Uczniowie zadają pytania sobie nawzajem i nauczycielowi, szukają nowych spostrzeżeń i zbierają nowe pomysły.
4. Etap syntezy/oceny: uczniowie prezentują swoje nowe spostrzeżenia i wiedzę poprzez działania takie jak projekty, arkusze robocze lub formalne egzaminy.

W ciągu pierwszych sześciu miesięcy lockdownu wiele instytucji zmagało się ze zrównoważeniem dostępności nauczycieli z oczekiwaniami uczniów. W miarę jak etapy wykładów stawały się coraz krótsze, a samodzielne uczenie się stało się normą, uczniowie zaczęli przesuwać w czasie swoje działania edukacyjne. Jednak robiąc to, stosowali swoje cyfrowe konwencje społeczne – i natychmiastowość, która się z tym wiąże — w swoich interakcjach z nauczycielami.

Należało ustalić nowe oczekiwania i określić granice dotyczące tego, jak i kiedy nauczyciele, rodzice i uczniowie będą się komunikować i współpracować. Ustanowiono nowe normy społeczne i metody komunikacji, takie jak wiadomości na portalu e-learningowym, komunikatory internetowe, grupowe sesje wideo i oddzielne pokoje.

Pandemia zmusiła sektor edukacji do ewolucji. Choć zmiany w sposobie, w jaki podchodzimy do nauczania, stworzyły wiele możliwości lepszego, bardziej nowoczesnego uczenia się, niosą one ze sobą również wiele wyzwań. Wraz z nowymi technologiami i nowymi podejściami pojawia się obowiązek tworzenia nowych granic, ustalania nowych oczekiwań i skupienia się na zdrowiu psychicznym. W obliczu nowej normalności te kluczowe czynniki muszą stać się priorytetem.

Badanie IBRS, choć sponsorowane przez Zoom, zostało przeprowadzone niezależnie i nie koncentruje się na rozwiązaniach Zoom. Badanie obejmowało 12 szczegółowych wywiadów na potrzeby studium przypadków z instytucjami nauczania podstawowego, średniego i wyższego zarówno w sektorze prywatnym, jak i publicznym. Aby przeczytać pełny raport IBRS, kliknij tutaj.